In 2015 heeft de Europese Commissie een verordening vastgesteld inzake het beheer van de markten in de elektriciteitssector (Verordening (EU) 2015/1222 van 24 juli 2015). Daarin zijn gemeenschappelijke methoden vastgesteld voor de berekening van de capaciteit in elk van de elektriciteitsregio's. De CORE-capaciteitsberekeningsregio omvat België, Tsjechië, Duitsland, Frankrijk, Kroatië, Luxemburg, Hongarije, Nederland, Oostenrijk, Polen, Roemenië, Slovenië en Slowakije. In dat verband heeft het Agentschap van de Europese Unie voor de samenwerking tussen energieregulators (ACER) in 2019 een besluit genomen over de specifieke capaciteitsberekeningsmethoden (omdat de nationale autoriteiten het daarover niet eens raakten). De Duitse netwerkbeheerder vecht dit besluit aan bij het Gerecht van de Unie.
Deze zaak betreft een seksuele delinquent met een groot risico op recidive. De betrokkene zit in de gevangenis in België, maar heeft de Nederlandse nationaliteit. Hij wil zijn straf uitzitten in Nederland. De Nederlandse autoriteiten kunnen echter niet de bijkomende maatregelen overnemen die naar Belgisch recht zijn opgelegd (waarbij na het einde van de straf de rechtbank de betrokkene nog steeds voorwaarden kan opleggen, zoals een verplichte opname), omdat iets dergelijks in Nederland niet bestaat. Verplicht Kaderbesluit 2008/947/JBZ Nederland om het Belgische vonnis te erkennen?
In deze zaak is aan de orde of het maken van een offline streaming copy (ook wel tethered download genoemd) van een auteursrechtelijk beschermd werk moet worden aangemerkt als het maken van een zogenoemde thuiskopie (dat wil zeggen: het reproduceren van een werk ‘zonder direct of indirect commercieel oogmerk’ en uitsluitend dienend ‘tot eigen oefening, studie of gebruik van de natuurlijke persoon die de reproductie vervaardigt'. Als dat het geval is, zijn fabrikanten en importeurs van apparatuur waarmee de offline streaming copy kan worden weergegeven, zoals smartphones, tablets en pc's, een billijke vergoeding verschuldigd. Omdat de beantwoording van deze vraag samenhangt met de uitleg van bepalingen van de Auteursrichtlijn 2001/29/EG, heeft de Nederlandse Hoge Raad hierover prejudiciële vragen gesteld.
In deze zaak gaat het om publicatie op een website van de Vereniging voor onderzoek en ontsluiting van historische teksten van een nieuwe wetenschappelijke online editie van het dagboek van Anne Frank. Op delen van het dagboek heeft het Fonds Anne Frank (Basel, Zwitserland) in Nederland nog tot 2037 het auteursrecht. In een groot aantal andere landen, waaronder België (zogenaamde publiekedomeinlanden), is het auteursrecht op het werk al in 2016 vervallen. In dit geding is aan de orde of de Vereniging en de Stichting Anne Frank met de online publicatie inbreuk maken op het auteursrecht van het Fonds in Nederland. In dat kader dient de vraag te worden beantwoord of door het hanteren van geografische toegangsblokkering (hierna ook: geo-blocking), waardoor de website niet toegankelijk is vanaf een IP-adres in Nederland, voldoende wordt voorkomen dat met die publicatie een mededeling aan het publiek in Nederland wordt gedaan (gelet op de mogelijkheid een en ander via een VPN te omzeilen).
Voor een goed begrip: Het Anne Frank Fonds is in 1963 opgericht door Otto Frank, de vader van Anne Frank. Het Fonds is een non-profitorganisatie met als doelstelling een sociale en culturele rol te spelen, in de geest van Anne Frank. In 1980 is Otto Frank overleden. Bij testament heeft hij het Fonds tot zijn enige erfgenaam benoemd. Hierdoor is het Fonds rechthebbende geworden van alle aan Otto Frank toekomende auteursrechten op de werken van Anne Frank. De Stichting Anne Frank is in 1957 opgericht. De Stichting heeft als doelstelling onder meer het in stand houden van het pand aan de Prinsengracht 263 te Amsterdam (het Anne Frank Huis), alsmede het uitdragen van de idealen aan de wereld nagelaten in het dagboek van Anne Frank. Het NIOD heeft de fysieke dagboeken van Anne Frank in bruikleen gegeven aan de Stichting (De fysieke werken van Anne Frank - onder meer manuscripten van de dagboeken zijn door Otto Frank nagelaten aan het toenmalige Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie (later genaamd het NIOD), thans onderdeel van de KNAW. De KNAW is een overkoepelend orgaan. Onder de KNAW valt onder meer het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis
