C-280/24 Malicnik
Zie bijlage voor de verwijzingsuitspraak, en klik hier voor het dossier van het Hof van Justitie (voor zover beschikbaar).
Termijnen: Motivering departement: 27 juni 2024 Schriftelijke opmerkingen: 13 augustus 2024
Trefwoorden: kredietverstrekking; oneerlijke bedingen
Onderwerp: Richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten: artikel 6, lid 1.
Feiten: Verzoekende partij is ‘A.B.’, en hij heeft op 23 mei 2012 met verwerende bank een consumentenkrediet afgesloten. Daarna heeft hij een vordering ingesteld bij de rechter vanwege een schending van zijn consumentenrechten, vanwege het ontbreken van transparantie en het oneerlijke karakter van de kosten voor de verstrekking van het krediet. De vordering is door de rechter in eerste aanleg afgewezen. A.B. is vervolgens in hoger beroep gegaan, waarbij de beslissing van de eerste rechter is vernietigd.
Overweging: De rechter in eerste aanleg had haar uitspraak gebaseerd op rechtspraak van de hoogste rechterlijke instantie. De verwijzende rechter stelt dat het standpunt van de hoogste rechterlijke instantie in strijd kan zijn met de rechtspraak van het Hof. De reden voor de twijfel is dat het voorwerp van de dienst die verband houdt met de openingskosten voor het verstrekken van het krediet een interne aangelegenheid binnen de bank moet zijn, wat volgens de verwijzende rechter ‘juist het tegenovergestelde is’ van transparantie. De verwijzende rechter wenst om verduidelijking van de rechtspraak over de kennis van de daadwerkelijke verstrekking en het werkelijke voorwerp van de dienst die de consument uit hoofde van de openingskosten moet dragen.
Prejudiciële vragen: 1. Verzet het Unierecht zich tegen rechtspraak zoals het arrest van de Najvyšší súd Slovenskej republiky (hoogste rechterlijke instantie, Slowakije) van 28 februari 2022, in zaak 7Cdo 294/2019, volgens hetwelk is voldaan aan het vereiste van duidelijkheid en begrijpelijkheid van het voorwerp van de dienst waarvoor de consument kosten voor het verstrekken van het krediet moet betalen, indien „uit de benaming van de litigieuze kosten blijkt dat het gaat om kosten voor het verstrekken van het krediet, dat wil zeggen handelingen van de kredietgever die noodzakelijk zijn voor het sluiten van de overeenkomst en die een interne aangelegenheid van de kredietgever zijn, alsook een deel van zijn kosten, te weten de handelingen van de kredietgever die verband houden met het verstrekken van het krediet, zoals het opstellen en sluiten van de overeenkomst, enz.” en indien het bedrag van de kosten exact is bepaald? 2. Is voor de beoordeling of de openingskosten voor het verstrekken van het krediet oneerlijk zijn, het bedrag van de uitgaven van de kredietgever voor de dienst waarvoor dergelijke kosten in rekening worden gebracht, van belang, en moet derhalve in de overeenkomst het voorwerp van een dergelijke dienst worden vermeld, of vormen die kosten slechts een vergoeding, waarbij de kredietgever bij de vaststelling ervan niet verplicht is om zich te baseren op zijn uitgaven voor de diensten waarvoor dergelijke kosten in rekening worden gebracht? 3. Indien de openingskosten voor het verstrekken van een krediet een weergave dienen te zijn van de uitgaven van de kredietgever voor de dienst waarvoor dergelijke kosten in rekening worden gebracht, is het dan voor de toepassing van artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten van belang dat de kredietgever in het kader van die kosten aan de consument alle uitgaven doorrekent die hij heeft gemaakt voor het verrichten van de dienst waarvoor dergelijke kosten in rekening worden gebracht, en dat beide partijen van de overeenkomst belang hebben bij het voorwerp van die dienst?
Aangehaalde (recente) jurisprudentie: C-224/19 Caixabank; C-621/17 Kiss en CIB Bank; C-565/21 Caixabank (Commission d’ouverture du prêt)
Specifiek beleidsterrein: EZK
